จากสมูธถึงพริบตา

ตอบมาล่าช้า แต่ยังดีกว่าไม่มาเลย.......

ในวัย 40 ตอนปลาย และเป็นวันเวลาที่อ่านหนังสืออยู่เป็นประจำ ( แม้จะปันเวลาดูหนังบ้าง)

ตัวเองก็อ่านหนังสือแบบลองผิดลองถูกอยู่เรื่อยๆ คือหมายความว่า ก็ถามตัวเองเป็นประจำว่า

เรานั้นชอบอ่านหนังสือแนวไหน คนอื่นๆก็มักถามเราแบบนี้ ก็ไม่เคยตอบได้ เพราะใช้วิธีอ่าน

ไปเรื่อยๆ เช่น วัยเด็ก อ่านนวนิยาย วัยรุ่นอ่านบทกวี และความเรียงที่ตัวเองก็ไม่รู้เค้าเรียกอะไร

เช่นหนังสือ ของ พจมาน จันทรสันติ , ระย้า, น้ำตาลปึก ,พิบูลศักดิ์ ละครพล อะไรๆเทือกนี้

เรียนจบ อ่านพวก เสกสรร ประเสิรฐกุล, พนมเทียน ,หนังสือแปล ซึ่งอ่านแบบเอาเป็นเอาตาย

ร้านเช่าหนังสือมีไม่พออ่าน เช่น เรื่องของ เคน ฟอลเล็ต, เจมส์ คลาเวลล์ ,มาริโอ พูโซ ,

เฟรดเดอริก ฟอร์ธไซด์ , สตีเฟน คิง , ซิดนีย์ เชลดอน, และควรจะแปลโดย สุวิทย์ ขาวปลอดเท่านั้น

อันนั้น ถือเป็น ครึ่งแรกของชีวิตการอ่าน......

ครึ่งหลังน่ะเหรอ.....สังเกตว่าคัวเองอ่านตามความสนใจ เช่น สนใจเรื่องกิน ก็ไปเจอ หนังสือของ

ม.ร.ว คึกฤทธิ์ ปราโมช เรื่อง การท่องเที่ยวและทำอาหาร

รงค์ วงษ์สวรรค์ เรื่อง เรื่อง เมนูบ้านท้ายวัง-เงาของเวลา

วานิช จรุงกิจอนันต์ เรื่อง ต้มยำทำแกง

สนใจเรื่อง เที่ยวก็อ่าน ข้างหลังโปสการ์ด ของ หลานเสรีไทย

ทุกเรื่องที่เขียนโดย ธีรภาพ โลหิตกุล ,เสกสรร ประเสิรฐกุล ( อีกแล้ว)

...แต่ความรู้สึกหนึ่งที่เกิดจากการอ่านปัจจุบัน คือ ไม่รู้สึกมีความสุขกับอะไรเต็มๆอีกแล้ว

เพราะทุกเรื่อง เราจะมีคำถาม ที่เกิดจากการมีชีวิตอยู่นาน (555)

ในขณะที่เมื่อเราย้อนความรู้สึกไปในอดีต เรามีความสุขมาก กับนวนิยาย น้ำเน่าทั้งหลาย

หรือ เรื่องสั้นทื่อๆ ( เรื่องสงครามก็มีนะ อย่างของ สยุมพู ทศพล ) ขนาดนั้นเลย

รู้สึกตัวเองไม่ค่อยแฟนตาซีอีกแล้ว ขาดจินตนาการว่างั้นเถอะ

ล่าสุด ไปเยี่ยมเพื่อนสนิท ซึ่งเป็นนักอ่านเหมือนกัน ปรากฏว่า เธออ่าน นวนิยายของ

ปิยะพร ศักดิ์เกษม ,แก้วเก้า อะไรแบบนี้ เลยคุยกันว่า เฮ้ย...ฉันจะเอามั่ง (555) เพราะอยากดับโลก

.....พริบตาโปรดช่วยชี้แนะ ว่ากำลังอยู่ในช่วงอะไรเนี่ย

.......จาก สมูธ ในฐานะนักอ่านคนหนึ่ง